Η εορταστική περίοδος είναι μια ευκαιρία για πολλούς ανθρώπους και ιδιαίτερα για τους απογόνους των προσφύγων που εγκαταστάθηκαν σε περιοχές της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης να κρατήσουν ζωντανές τις παραδόσεις των προγόνων τους και να τις μεταδώσουν αναλλοίωτες από γενιά σε γενιά.
Στην πόλη της Καβάλας, πολλοί κάτοικοι διατηρούν ακόμη κάποια από τα έθιμα που έφεραν μαζί τους οι πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη. Όπως το σπάσιμο του ροδιού την παραμονή της Πρωτοχρονιάς μπροστά από την είσοδο του σπιτιού για καλή τύχη, αλλά και το κουβάλημα μιας πέτρας – συνήθως από το μικρότερο μέλος της οικογένειας – μέσα στο σπίτι, ώστε το σπίτι να είναι γερό και όλη η οικογένεια δυνατή το νέο έτος.
Στην τοπική κοινότητα Μυρτόφυτου της δημοτικής ενότητας Ελευθερών του δήμου Παγγαίου, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς συνηθίζεται τα αγόρια που θα φύγουν στρατιώτες το νέο έτος να μαζεύουν μεγάλες στοίβες ξύλα στην πλατεία. Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς θα ανάψουν μια εντυπωσιακή φωτιά, ενώ θα τραγουδήσουν τα κάλαντα. Στις δώδεκα ακριβώς, με το χτύπημα του ρολογιού της εκκλησίας, αρχίζει το παραδοσιακό γλέντι με τσίπουρο και γλυκά.
Επίσης, στην τοπική κοινότητα Ποδοχωρίου του δήμου Παγγαίου, την πρώτη μέρα κάθε νέου έτους, διατηρούν αναλλοίωτο το έθιμο του “ποδάρικου”, όπου τα μικρότερα παιδιά επισκέπτονται όλα τα σπίτια του οικισμού, μπαίνοντας σε αυτά με το δεξί τους πόδι, λέγοντας ευχές στους νοικοκύρηδες του σπιτιού και παίρνοντας γλυκά και δώρα.
Στο νησί της Θάσου, οι οικογένειες διατηρούν ένα πολύ παλιό έθιμο, το κλώσιμο των φύλλων. Κάθονται όλοι γύρω από το αναμμένο τζάκι, τραβούν τα κάρβουνα προς τα έξω και ρίχνουν φύλλα ελιάς γύρω από τα αναμμένα κάρβουνα, βάζοντας μια ευχή στο μυαλό τους, χωρίς όμως να το πουν στους άλλους. Όποιος γυρίσει το φύλλο περισσότερο, η ευχή του θα πραγματοποιηθεί.
Στα Άβδηρα της Ξάνθης, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, κάποιες νοικοκυρές δεν ζυμώνουν βασιλόπιτα, αλλά, αντίθετα, ανοίγουν ένα φύλλο και ετοιμάζουν μια πίτα με πράσο, κιμά και μπαχαρικό κύμινο. Μέσα στην πρασόπιτα βάζουν το φλουρί. Η πίτα ψήνεται σε ένα παραδοσιακό ταψί, που λέγεται σινί, το οποίο παλιότερα σερβιριζόταν πάνω σε ένα χαμηλό ξύλινο τραπέζι, που λεγόταν σόφρα.
Στην πόλη της Καβάλας, πολλοί κάτοικοι διατηρούν ακόμη κάποια από τα έθιμα που έφεραν μαζί τους οι πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη. Όπως το σπάσιμο του ροδιού την παραμονή της Πρωτοχρονιάς μπροστά από την είσοδο του σπιτιού για καλή τύχη, αλλά και το κουβάλημα μιας πέτρας – συνήθως από το μικρότερο μέλος της οικογένειας – μέσα στο σπίτι, ώστε το σπίτι να είναι γερό και όλη η οικογένεια δυνατή τη νέα χρονιά.
Στην τοπική κοινότητα Μυρτόφυτου της δημοτικής ενότητας Ελευθερών του δήμου Παγγαίου, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς συνηθίζεται τα αγόρια που θα φύγουν στρατιώτες το νέο έτος να μαζεύουν μεγάλες στοίβες ξύλα στην πλατεία. Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς θα ανάψουν μια εντυπωσιακή φωτιά, ενώ θα τραγουδήσουν τα κάλαντα. Στις δώδεκα ακριβώς, με το χτύπημα του ρολογιού της εκκλησίας, αρχίζει το παραδοσιακό γλέντι με τσίπουρο και γλυκά.
Επίσης, στην τοπική κοινότητα Ποδοχωρίου του δήμου Παγγαίου, την πρώτη μέρα κάθε νέου έτους, διατηρούν αναλλοίωτο το έθιμο του “ποδάρικου”, όπου τα μικρότερα παιδιά επισκέπτονται όλα τα σπίτια του οικισμού, μπαίνοντας σε αυτά με το δεξί τους πόδι, λέγοντας ευχές στους νοικοκύρηδες του σπιτιού και παίρνοντας γλυκά και δώρα.
Στο νησί της Θάσου, οι οικογένειες διατηρούν ένα πολύ παλιό έθιμο, το κλώσιμο των φύλλων. Κάθονται όλοι γύρω από το αναμμένο τζάκι, τραβούν τα κάρβουνα προς τα έξω και ρίχνουν φύλλα ελιάς γύρω από τα αναμμένα κάρβουνα, βάζοντας μια ευχή στο μυαλό τους, χωρίς όμως να το πουν στους άλλους. Όποιος γυρίσει το φύλλο περισσότερο, η ευχή του θα πραγματοποιηθεί.
Στα Άβδηρα της Ξάνθης, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, κάποιες νοικοκυρές δεν ζυμώνουν βασιλόπιτα, αλλά, αντίθετα, ανοίγουν ένα φύλλο και ετοιμάζουν μια πίτα με πράσο, κιμά και μπαχαρικό κύμινο. Μέσα στην πρασόπιτα βάζουν το φλουρί. Η πίτα ψήνεται σε ένα παραδοσιακό ταψί, που λέγεται σινί, το οποίο παλιότερα σερβιριζόταν πάνω σε ένα χαμηλό ξύλινο τραπέζι, που λεγόταν σόφρα.
Στην πόλη της Καβάλας, πολλοί κάτοικοι διατηρούν ακόμη κάποια από τα έθιμα που έφεραν μαζί τους οι πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη. Όπως το σπάσιμο του ροδιού την παραμονή της Πρωτοχρονιάς μπροστά από την είσοδο του σπιτιού για καλή τύχη, αλλά και το κουβάλημα μιας πέτρας – συνήθως από το μικρότερο μέλος της οικογένειας – μέσα στο σπίτι, ώστε το σπίτι να είναι γερό και όλη η οικογένεια δυνατή τη νέα χρονιά.
Στην τοπική κοινότητα Μυρτόφυτου της δημοτικής ενότητας Ελευθερών του δήμου Παγγαίου, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς συνηθίζεται τα αγόρια που θα φύγουν στρατιώτες το νέο έτος να μαζεύουν μεγάλες στοίβες ξύλα στην πλατεία. Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς θα ανάψουν μια εντυπωσιακή φωτιά, ενώ θα τραγουδήσουν τα κάλαντα. Στις δώδεκα ακριβώς, με το χτύπημα του ρολογιού της εκκλησίας, αρχίζει το παραδοσιακό γλέντι με τσίπουρο και γλυκά.
Επίσης, στην τοπική κοινότητα Ποδοχωρίου του δήμου Παγγαίου, την πρώτη μέρα κάθε νέου έτους, διατηρούν αναλλοίωτο το έθιμο του “ποδάρικου”, όπου τα μικρότερα παιδιά επισκέπτονται όλα τα σπίτια του οικισμού, μπαίνοντας σε αυτά με το δεξί τους πόδι, λέγοντας ευχές στους νοικοκύρηδες του σπιτιού και παίρνοντας γλυκά και δώρα.
Στο νησί της Θάσου, οι οικογένειες διατηρούν ένα πολύ παλιό έθιμο, το κλώσιμο των φύλλων. Κάθονται όλοι γύρω από το αναμμένο τζάκι, τραβούν τα κάρβουνα προς τα έξω και ρίχνουν φύλλα ελιάς γύρω από τα αναμμένα κάρβουνα, βάζοντας μια ευχή στο μυαλό τους, χωρίς όμως να το πουν στους άλλους. Όποιος γυρίσει το φύλλο περισσότερο, η ευχή του θα πραγματοποιηθεί.
Στα Άβδηρα της Ξάνθης, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, κάποιες νοικοκυρές δεν ζυμώνουν βασιλόπιτα, αλλά, αντίθετα, ανοίγουν ένα φύλλο και ετοιμάζουν μια πίτα με πράσο, κιμά και μπαχαρικό κύμινο. Μέσα στην πρασόπιτα βάζουν το φλουρί. Η πίτα ψήνεται σε ένα παραδοσιακό ταψί, που λέγεται σινί, το οποίο παλιότερα σερβιριζόταν πάνω σε ένα χαμηλό ξύλινο τραπέζι, που λεγόταν σόφρα.
